avara

1.

<fars.>

1. is. Heç bir işlə məşğul olmayaraq boş-boş gəzən adam, işsizgücsüz adam. Burası xırda alverçilərin və bazar avaralarının dolandığı yer idi. M. İ.. // sif. İş bacarmayan, bir iş yiyəsi olmayan heç şeyə yaramayan. . . Qaraca qız da sərxoş və avara Yusifin hər bir əzabına dözür. S. S. A..

2. sif. Yersiz-yurdsuz, məskənsiz, sərsəri, sərgərdan. Quduzluğun yayılmasının qarşısını almaqdan ötrü quduz və avara itləri məhv edirlər. – Avara itin hörməti olmaz. (Ata. sözü). Avara dolanmaq (gəzmək) – işsiz, boş-bikar gəzmək, veyllənmək, tənbəllik edib heç bir işlə məşğul olmamaq. Avara düşmək – vətənindən, yurdundan məhrum olmaq, sərgərdan qalmaq. <Müsyö Jordan:> Parij dağılıb, Tülyeri yıxılıb, Fransanın səltənəti pozulub, kral avara düşüb. M. F. A.. Avara etmək – bax avara qoymaq (salmaq). Avara qalmaq – əli hər şeydən çıxmaq, yerindənyurdundan olmaq. Avara qoymaq (salmaq) – işdən-gücdən eləmək, məəttəl qoymaq, işindən ayırmaq; yerindən-yurdundan eləmək, evindən-eşiyindən ayırmaq, sərgərdan qoymaq. <Tükəz:> Kişiciyi tovlayıb aparıb, avara saldınız. M. F. A.. <Qonaqlar> kişini işdən avara edib çağırdılar, bəhslərini söylədilər. S. S. A.. Bu baxışlar Nadiri dəli edib çöllərə salır və bir neçə günlük işdən avara qoyurdu. B. T.. Avara olmaq – bax avara qalmaq. Avarasərgərdan düşmək – bax avara düşmək. Avara-sərgərdan etmək – bax avara etmək. <Mirzə:> Evi bərbad olmuş məni işimdən-gücümdən avara-sərgərdan eləyib gətirib buraya. . Ə. H.. avara-avara zərf Veyil-veyil, boşboşuna, heç bir işlə məşğul olmayaraq. Avara-avara veyllənmək.

2.

is. məh. Camış balası, ikiyaşar kəlçə.